ΜΕΛΙΝΑ

Η Μελινα Μερκούρη 

ειναι λέει 

η προσωποποίηση της Ελλάδας.

Μιας Ελλάδας πληθωρικής, 

πομπωδους, φωνακλους. 

Με όμορφους ομους, 

μεθυσμένο γέλιο 

και ξεσκεπαστους γλουτούς. 

Αριστοκρατική, 

σαματατζου και ξανθιά.

Γελάει, μεθάει 

και μοιράζει στον αέρα φιλια.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ειμαστε η γενιά

Που πασχίζει να δει

Τον ταύρο να ξεσκίζει

Τον ταυρομαχο

ΠΡΟΟΔΟΣ

Απο την ψυχολογία της μάζας 

στο δίκαιο του όχλου, 

κι απ το δίκαιο του όχλου 

στην παράνοια της αιμοδιψούς αγέλης. 

Αυτο λοιπόν κύριοι 

εστι 

πρόοδος.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Καλοκαίρι ειναι

Η μυρωδιά του αντηλιακού

Μπερδεμένη με ιδρώτα,

Αλάτι και άμμο.

Παγωτό που λιώνει

Απ τα κοσμητικά επίθετα

Τα επιθετικά κοσμήματα

Που κρέμονται βαριεστημένα 

Απο τους λαιμούς 

παχύσαρκων κυριων.

ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ

Ποσό θα συνεχιστεί

Αυτο το πασαλλειμα

Τα τασάκια πάντα καθαρά

Και η πίστα ακόμα άδεια

Η καρδιά

Άδεια

Ποσό θα συνεχιστεί 

Αυτή η κοροϊδία 

Καλλιτέχνης και αφεντικό.

Κανένα ελαφρυντικό

Με πνιγεί η αηδία 

Σε βαθμό,

Κακουργήματος.

ΚΕΝΟ

Ειναι το χτες

Ειναι το αύριο

Μα ποτε το τώρα.

Ποτε η στιγμή.

Το λεπτό, το δευτερόλεπτο.

Μέτρησα τους αιώνες

Τα χρονια

Τους μήνες

Μα δεν υπολόγισα σωστά

Και βρέθηκα στο κενό

Ενα υπέρτατο 

Αόριστο 

Και τέλειο.

Κενό.

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Διαβάζω

Για τις ζωές των άλλων

Τόσο πολυ

Που νιώθω να τους ξέρω

Γίναμε φίλοι

Μια φιλια σιωπηλή

Μονόδρομη

Και φαύλη.

Δεν έχω

Πια θάρρος 

να ζήσω τη δικιά μου

Ζωή.

Μονο διαβάζω.

Για τις ζωές των άλλων.

ΝΟΧΙ

Βριστηκαμε.

Πιαστηκαμε

Στου ΝΟΧΙ

την αποχη.

ΓΡΑΦΟΜΗΧΑΝΗ

Είχα μια γραφομηχανή

Την αντάλλαξα για ένα πουκάμισο

Που λέρωσα πίνοντας κόκκινο κρασί.

Τώρα γράφω με το κρασί

Φοράω τη γραφομηχανή

Και πίνω το πουκάμισο

ΞΕΝΟΣ

 

 

 

Στέλιος Καζαντζίδης - ξένος

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Περιοχή: Πόντος
1. Στέλιος Καζαντζίδης

Πέντε οσπίτια έχτισα κι ασ’όλα ξεσπίτουμαι
Πρόσφυγας είμ’ασο κουνί μ’, Θε μ’ θα παλαλούμαι.

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Όσπιτα `θεκα ανάμεσα σ’ορμήν και ποταμάκρη
Πεγάδια μαρμαρόχτιστα, νερόν αμόν το δάκρυ.

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Και τώρα αδακές διψώ νερό να πίνω ’κι έχω
Εντρέπομαι να ψάλαβω τα χείλοπα μ να βρέχω

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Μετάφραση:

Πέντε σπίτια έχτισα, και απο όλα ξεσπιτώνομαι
πρόσφυγας είμαι απο την κούνια μου, Θεέ μου θα τρελλαθώ

Σπίτια άφησα ανάμεσα σε ρέμα και άκρη ποταμού
πηγάδια μαρμαρόχτιστα, νερό σαν το δάκρυ

Και τώρα εδώ διψάω, νερό να πιώ δεν έχω
ντρέπομαι να ζητήσω, τα χείλη μου να βρέξω

Πατρίδα μου σε γυρεύω, σαν καταραμένος
στα ξένα είμαι 'Ελληνας και στην Ελλάδα ξένος